Wanneer stoppen?

Wanneer het niet lukt om op de natuurlijke manier zwanger te geraken bestaat er vandaag de dag een groot pallet aan behandelingen (medische en alternatieve) die gelukkig heel veel mensen kunnen helpen. Jammer genoeg zijn er ook nog steeds de vele mislukte pogingen, grote teleurstellingen en veel verdriet dat daarmee gepaard gaat. Elke mislukking is een grote klap. Als je de tijd neemt en jezelf de kans geeft om de mislukking goed te verwerken ga je door een rouwproces en rouwen is werken. Daarna terug de moed vinden om opnieuw te beginnen vraagt zowel psychisch als fysisch veel van een mens. Om deze en nog andere redenen kan je hier niet eindeloos mee doorgaan maar wanneer stop je?

Op deze vraag bestaat er geen goed antwoord. Wat volgt zijn enkele vragen die je je moet stellen en enkele bedenkingen die je je moet maken als het bij je opkomt om te stoppen.

Als je deze overloopt en bekijkt of ze op jou van toepassing zijn zal je al een heel eind dichter staan bij “jouw” antwoord op de vraag.

Welke kans geven de dokters mij nog op een zwangerschap?

Laat je niet afschepen met “natuurlijk hebt U nog een kans”. Dat zinnetje is immers bijna altijd juist. Stel vragen, laat je heel goed uitleggen wat het probleem is en wat een realistische inschatting van je kansen is. Zoek desnoods een tweede opinie.

Hoe staat het met je emotionele en fysieke gezondheid?

Heb je negatieve of zelfs depressieve gevoelens. Ben je moedeloos en heb je ’s morgens geen zin meer om op te staan of heb je zelfs nergens nog zin. Ben je voortdurend moe, heb je regelmatig pijn, ben je vele kilo’s aangekomen door de hormonen,…?

Luister steeds naar jezelf en naar je lichaam. Neem voldoende rust, praat met mensen en zoek hulp als je het niet goed meer weet.

Hoe hebben de teleurstellingen je relatie beïnvloed? Hoe sterk je relatie ook is, mislukte behandelingen en eventuele miskramen hebben een enorme impact erop. Zelfs een sterk koppel lijdt onder het verdriet. Eén of beide partners kunnen last hebben van schuldgevoelens, ontkenning, afwijzing en kwaadheid. Heel dikwijls heeft minstens één van beide problemen om hierover te praten en zijn deze gevoelens daarom “een stille doder”. Zit alles nog goed tussen jullie en heeft jullie relatie nog veerkracht om door te gaan?

Denk terug aan het doel van deze behandelingen voor jullie? Willen jullie ouders worden of willen jullie alleen de ouders worden van een kind dat genetisch ook van jullie is? Afhankelijk van het antwoord op deze vraag is het misschien goed te bedenken dat jullie kostbare jaren als “ouders” aan het verliezen zijn en dat er misschien andere opties bestaan.

Hoe zal ik binnen 10, 20 jaar denken over mijn beslissing als ik nu stop?

Een belangrijke pijler om je antwoord op de “stopvraag” op te bouwen is de vraag of je zelf vindt dat je voldoende hebt ondernomen en gevochten om je kinderwens waar te maken. Als dat zo is zal je sneller rustvinden in je beslissing.

Heb je zelf nog hoop? Heb je het idee dat je dingen nog anders kan aanpakken of nog behandelingen kan proberen die verschillen van deze die je al hebt gehad of ga je enkel en alleen nog door omdat je je schaamt, je schuldig voelt, angst hebt voor je relatie, je je anders een mislukkeling voelt omdat je dit levensproject niet tot een goed einde hebt gebracht of veel erger nog “omdat je geobsedeerd bent geraakt” door de behandelingen die toch telkens een opflakkering van de hoop geven en je het falen niet kan aanvaarden?

Wat is onze financiële toestand? In sommige landen, zoals ook in België, bestaat er gelukkig een terugbetalingssysteem voor een aantal behandelingen maar wat als dat niet zo is of als je over die grens gaat? Wat wil je opgeven, verkopen, verliezen om je kinderwens waar te maken? De eerste reactie is steeds: “ALLES!” en dat is logisch. Maar wat als het dan niet lukt? Wil je je huis verkopen, niet meer op vakantie gaan of zelfs schulden maken? Hoe zal je je daarbij voelen als “je kindje” uiteindelijk niet komt? 

Als je deze lijst hebt overlopen en alle gegevens naast elkaar legt ben je een stuk dichter bij het antwoord op de vraag “stoppen of doorgaan” met behandelingen.

Nog even dit: er zijn ook slechte redenen om met behandelingen te stoppen. Doe het nooit impulsief, bijvoorbeeld omdat anderen je zeggen dat het goed geweest is, dat je er slecht uitziet of dat je tijd verspilt in je leven. Handel ook niet uit kwaadheid op een dokter of iemand die iets deed of zei wat je niet fijn vond. Beslis niet ondoordacht of zonder overleg met je partner.

Nog één goede raad om af te sluiten: “maak een plan voor je begint”. Beslis wat je wil doen maar vooral ook wat je zeker nooit wil doen en leg vast hoe lang je met je zwangerschapspogingen wil doorgaan.

Het geeft je een richtlijn en helpt je bij beslissingen als, overgaan naar een ander soort behandeling of wanneer ermee stoppen. Lijkt dat je moeilijk, bedenk dan dat dit plan niet in steen is gebeiteld en dat niemand je ooit vreemd zal aankijken of veroordelen als je je plan aanpast. 

Als je dan toch beslist om te stoppen: sluit af met een afscheidsritueel en vergeet niet te rouwen! Laat je hierin bijstaan. Indien je je kinderwens “parkeert” en niet echt afsluit zal deze je in blijven bezig houden en zal ze, ook als het al lang te laat is, blijven verdriet veroorzaken.