Omgaan met de slechte gevoelens, de vele emoties, vooral het verdriet als je wordt geconfronteerd met sub- of infertiliteit, fertiliteitsbehandelingen of kinderloosheid is niet evident. De onzekerheid en twijfels brengen zelfs de meest nuchtere en stabiele personen onder ons soms aan het wankelen.
Als je ermee te maken krijgt, of de oorzaak nu bij de jou of bij je partner ligt of gelinkt is aan een bepaalde situatie, moet je niet alleen omgaan met je eigen gevoelens maar ook met die van je partner en van vele mensen in je omgeving. Dat kan bij momenten ongelofelijk zwaar worden. Je hebt zelf veel vragen maar je krijgt ook veel vragen van anderen en je moet tegelijk soms zware beslissingen nemen.
Op zo’n momenten is praten van het grootste belang. Als je alleen bent om dit alles te verwerken is een “buddy”, iemand (vriend(in), familielid, coach,…) die je bijstaat, van onschatbare waarde, eigenlijk zelfs onmisbaar (lees meer in het E-book “Praktische Gids bij Fertiliteitsbehandelingen”).
Heb je het geluk samen met een partner deze beproevingen te doorstaan, zorg er dan voor dat jullie “het ook effectief SAMEN doormaken”. Hoewel dat zeer logisch klinkt is het helaas niet altijd vanzelfsprekend.
Als je zelf of je partner moeilijk over gevoelens praat, is er een groot risico dat het fout gaat tussen jullie.
Dit is wat er mij en nog zovele anderen overkwam!
Hoe ik omgegaan ben met alle gevoelens en verdriet?
BIJNA NIET en dat is nu net het probleem! Mijn man was zo iemand die het zelden of nooit over gevoelens had. Omdat ik wist dat hij heel graag kinderen wou en ik dus in het begin zeker was dat onze fertiliteitsproblemen wel op hem wogen heb ik tijdens en na de eerste behandelingen dikwijls gevraagd hoe hij zich voelde. Zelf praatte ik wel met vriendinnen telkens we slecht nieuws kregen maar hij deed verder alsof we net een griepje hadden doorgemaakt en ons al heel wat beter voelden.
Hij verkondigde aan iedereen die het horen wilde dat alles OK was en dat we wel een “ander leven” zouden leiden mochten er uiteindelijk toch geen kinderen komen!
Ik vroeg hem af en toe of het wel ging maar dan antwoordde hij met zoveel stelligheid dat er geen probleem was dat ik niet anders kon dan hem geloven.
Het ging zover dat we, bij onze consultaties bij de gynaecoloog soms onbegrip toonden voor mensen die huilend en in alle staten buiten kwamen. “Ze moeten nu ook niet overdrijven. Er is zoveel om voor te leven en er is zoveel mogelijk in het leven! Zolang je niet ernstig ziek bent heb je geen reden om zo dramatisch te doen!”.
Vanaf een bepaald moment maakte ik dan ook een kapitale fout: ik vroeg hem niet meer hoe hij zich voelde! Ik wist dat hij niet graag over zijn emoties praatte dus waarom zou ik hem ermee lastig vallen! Bovendien ging hij zo stellig verder met het uitbouwen van zijn carrière, bleven we ook leuke dingen doen met familie en vrienden, bleven we reizen en dergelijke dingen meer. Ik ging er dus van uit dat hij alles goed op een rijtje had, wat de uitkomst van onze kinderwens ook zou zijn. We “fietsten” zichtbaar zonder moeite van de ene behandeling naar de volgende en van het ene ziekenhuis naar het andere.
Ik had helemaal niet in de gaten dat hij nog maar weinig betrokken was. Hij had vergaderingen en deed buitenlandse reizen en dus was ik trots op mijn man, die ondanks onze problemen de ene promotie na de andere kreeg.
Ik voelde me dikwijls zeer eenzaam tussen de koppels in de wachtzaal maar ik klaagde niet. Ik vond het niet fijn maar het nam voor mij de druk wat weg want ik geloofde echt wel dat hij, dankzij die succesvolle carrière, een leven zonder kinderen zou kunnen aanvaarden. Bovendien deed hij het ook allemaal om ons een fijn en comfortabel leven te bezorgen dus welk recht had ik om te klagen? Ik schakelde vreemd genoeg zelfs mijn eigen gevoelens uit en aanvaardde dat hij nog slechts verscheen op dat ene moment tijdens de behandeling waarop zijn aanwezigheid onmisbaar was. Ik was me van geen kwaad bewust!
De schok was dan ook enorm toen hij me plots, wat mij betreft, compleet uit het niets, aankondigde dat hij wou scheiden, om nog maar te zwijgen van de klappen die ik kreeg toen ik te weten kwam dat hij een relatie had met een vrouw met drie kinderen.
Of dit alles had kunnen vermeden worden als we meer hadden gepraat, meer rekening hadden gehouden met elkaars gevoelens en sneller hadden achterhaald dat we volledig uit elkaar aan het groeien waren zullen we natuurlijk nooit weten maar ik ben ervan overtuigd dat dat bij sommige koppels zeker het geval kan zijn.
Wat ik ook zeker weet is dat de ongemeen harde klappen die ik nu, telkens zeer onverwacht heb gekregen, minder hard zouden geweest zijn als ik beter had geweten hoe hij zich voelde en als ik gaandeweg, door ons volledige proces heen had kunnen aanvoelen dat hij toch een probleem had met “ons leven”!
Ik ben ervan overtuigd dat heel veel relaties zouden kunnen gered worden als mensen meer zouden praten en voor hun gevoelens uitkomen bij fertiliteitsproblemen. Het verdriet zou dragelijker en het herstel makkelijker zijn als het dan toch tot een breuk moet komen.
Oprecht al je gevoelens uiten en BLIJVEN PRATEN zijn dus absolute “musts”. Als één van jullie of beide het daar moeilijk mee hebben, laat jullie dan bijstaan! Het zal jullie verdriet en moeilijke momenten verlichten. Gemakkelijk wordt het nooit maar veel dragelijker wel en dat is bij fertiliteitsproblemen en kinderloosheid al een stuk gewonnen want het blijft hoe dan ook een beproeving in het leven van veel mensen.
