Dit gedicht schreef ik in 2017, lange tijd na mijn laatste behandeling, in korte tijd neer. Het volstond om terug te denken aan mijn jaren van pogingen om zwanger te geraken, van vertoeven in het medische circuit, het volgen van de adviezen van artsen en het nalopen van een "niet te stoppen verlangen" naar kinderen, om dit snel op papier te krijgen.
Het zal voor velen onder jullie vreemd klinken maar ik heb veel spijt. Begrijp me niet verkeerd! Ik heb geen spijt van het najagen van mijn droom maar wel heel erg van de manier waarop ik dat heb gedaan. Ik zeg vandaag nog steeds volmondig "ja" tegen fertiliteitsbehandelingen want ze helpen vele duizenden mensen kinderen te krijgen. Mensen die zonder die behandelingen nooit kinderen zouden hebben. Ik zeg echter zeer luid "neen" tegen de manier waarop de meest mensen (en dus ook ikzelf tot enkele jaren geleden) ze aanpakken.
Ik weet zeker dat ik kinderen zou gehad hebben als ik mijn behandelingen had kunnen aanpakken met de kennis die ik vandaag heb. Ik zou me beter hebben voorbereid, het ritme ongelofelijk hebben verlaagd, anders met de mislukkingen zijn omgegaan, veel meer aan zelfzorg hebben gedaan, de combinatie met mijn werk anders hebben aangepakt, anders met mijn partner zijn omgegaan, enz. enz. enz.
Voor mij is het te laat maar ik hoop velen van jullie te kunnen voorbereiden en informeren en zo jullie kansen op geslaagde zwangerschapspogingen zo heel erg te vergroten.
Wil je weten welke fouten ik heb gemaakt en wil je die vooral zelf vermijden? Wil je de goeie raad uit eerste hand van iemand die jou in het hele proces is voorgegaan en weet waar de valkuilen zitten maak dan een afspraak voor een intakegesprek via de contactpagina, bel of mail me of stuur een berichtje via de FB-pagina.
Tot gauw!
Ik kan de knop toch niet zomaar omdraaien. Van liefde en warmte naar medicament, dokters en laboratoria om kinderen te krijgen, het is een manier die nooit echt went. Ik word overspoeld met zoveel adviezen! Iedereen geeft me wel wat goede raad. Wat moet ik in godsnaam kiezen? Het is net die twijfel die ik zo haat! Is het dan zo dat zij het allemaal weten? Of kan ik sommige dingen toch maar beter vergeten? Moet ik voortgaan op gevoel en vertrouwen? Of op de ervaring van anderen bouwen? Help, het wordt me soms allemaal te veel! Zelfs de dokters trekken niet aan hetzelfde zeel! Alle testen, alle info, alle goede raad, ik weet echt niet meer wat er nog baat! En wat als het allemaal niet lukt? Onder die vraag ga ik nog het meest gebukt! Moet ik verder gaan, pauzeren of stoppen, Of weer maar eens naar een andere arts toe hoppen? Wanneer houdt het op? Wanneer krijg ik weer rust in mijn kop? Kan ik ooit mijn droom beleven? Of zal ik me op een andere weg begeven.
